راه هراند دینک، در چهارمین سالگرد ترور او

او درباره مسائل ارامنه با ترک‌ها سخن می‌گفت. نشریه خود آگوس را به ترکی در می‌آورد. حقیقتاً اگر او به ارمنی می‌نوشت و تنها با ارامنه سخن می‌گفت، آیا بعد از ترورش اصلاً کسی او را می‌شناخت که هزاران نفر شعار ”ما دینک هستیم“ سر دهند. او در میان روشنفکران ترکیه محبوب بود و این محبوبیت از دوستی‌های و همراهی‌های سالیان دراز می‌آمد.
او نه تنها با پیوستن ترکیه و ارمنستان را به اتحادیه اروپا موافق بود، بلکه آن را بسیار مهم می‌دانست، هرچند واقع‌بینانه می‌دانست که این اتفاق به سادگی روی نخواهد داد. به گمان او دولت‌های اروپایی خود در نسل‌کشی ارامنه گناهکارند و برای جبران گناه‌شان باید عضویت ارمنستان در اتحادیه اروپا موافقت کنند.
روش دینک از دید ملّی‌گرایی ارمنی پذیرفتنی نیست. روش عام ملّی‌گرایی ارمنی عبارت است از انزوای جامعه ارامنه از جامعه بزرگ و الویت دادن مسائل ارامنه به مسائل جامعه‌ای است که در آن زندگی می‌کنند، نه پیوند دادن مسئله جامعه ارامنه با مسائل عمومی کشور. البته می‌توان این پرسش را مطرح کرد که در هر جامعه‌ای باید این مسئله را با توجه به شرایط همان جامعه حل کرد و راه دینک و مشارکتش در مسائل سیاسی و اجتماعی ترکیه، نسخه‌ای نیست که بتوان برای همه جوامع پیچید. این درست، امّا برای این کار باید نخست تصویر روشنی از راه دینک ترسیم نمود، نه اینکه او را هم ناسیونالیستی از قماش ناسیونالیست‌های دیگر معرفی کرد.
دینک در زمان حیات خود از دو سو تحت فشار بود. از سوی ناسیونالیست‌های ترک که فعالیت‌های او و سخن گفتنش را درباره کشتار ارامنه بر نمی‌تابیدند و از سوی ناسیونالیست‌های ارمنی که روش او را با برنامه‌های خود هماهنگ نمی‌یافتند و گاه حتی او را عامل حکومت ترکیه می‌خواندند.
برای آشنایی بیشتر با هراند دینک می‌توانید به شماره ۳۹ فصلنامه پیمان (بهار ۱۳۸۶) مراجعه کنید. مطالب این شماره در نشانی اینترنتی زیر قابل دسترسی است:
 http://www.paymanonline.com/archive.aspx?page=2