بازتاب بحثِ دریدا، فوکو، گادامر، رورتی … بسه دیگه !

در نوشته ای درباره ابهت نام های بزرگ به نام دریدا، فوکو، گادامر، رورتی … بسه دیگه اشاره ای هم به دو نوشته منتشر شده در وبسایت ومستند کرده بودم، یکی به قلم امید بلاغتی به نام همدردی با آقای انتقام در نقد فیلم پیر پسر و دیگری به قلم بهمن کیارستمی درباره دیداری اتفاقی با معاونت سینمایی در هواپیما به نام بیروت – تهران. هر دو نویسنده در ومستند به نوشته من پاسخ دادند. عنوان نوشته بهمن بود  لیمو و شیر و عنوان نوشته امید در ستایش مغلق نویسی. من نیز پاسخی به نوشته امید دادم با عنوان نقد فیلم مستند یا فلسفه شکسته بسته  و در آن کوشیدم اشکالات آن نوع اتکا به آرای بزرگان را با تکیه روی یک مورد مشخص نشان دهم.
در این نوشته ها بحث بر سر این است که نقل قول از بزرگان فلسفه و هنر تا چه اندازه ضروری است و آیا کمکی به ارتباط بین نویسنده و مخاطب می کند یا خیر و تکلیف ما با گنجینه ادبی-فلسفی مغرب زمین چیست و تا چه اندازه و چگونه می توانیم در نوشته هایمان از آن بهره بگیریم. خواننده علاقه مند می تواند دیدگاه های گوناگون درباره این پرسش را بخواند و خود داوری کند.